Blog no.2
Door: Mr. X
Blijf op de hoogte en volg Paul
04 September 2016 | Verenigde Arabische Emiraten, Dubai
Intermezzo 1; [Eigenlijk is er in de afgelopen weken nog veel meer gebeurd, maar helaas laat de tijd en het gemiddelde energieniveau het niet toe om meer te vertellen. ]
De dagen vliegen hier voorbij. Mijn vijfde week zit erop, en als mijn rekenknobbel (Excel) even zijn werk doet, kom ik tot de conclusie dat ik hier alweer 360 uur gewerkt heb. De eerste 13 EC (voor de leken; dat zijn studiepunten. Per jaar haalt een student 60 studiepunten) zitten er dus op!
Alweer drie weken geleden ben ik vier dagen (3 nachten) naar een ander eiland gegaan genaamd Waterfront, net ten zuiden van Jabal Ali. Ik moest tijdelijk Benney vervangen die vanwege omstandigheden even naar India moest. De rit ernaar toe is 1.5 uur. Het is een gigantisch terrein dat bewaakt wordt, waar ik niet in mag met een taxichauffeur, omdat iedere auto eerst goedgekeurd moet worden via de autoriteiten. Dit in combinatie met het feit dat ik niet zelf mag rijden in dit land, maakte dat ik er heb moeten overnachten. Even moesten dus de faciliteiten van het Galleria plaatsmaken voor een container die voorzien was van elektriciteit met behulp van een generator. Douchen en drinkwater was beschikbaar via de aanwezigheid van een watertank.
Intermezzo 2; [Wil je in een leaseauto rijden, dan is het hier de regel is dat je ten minste 25 jaar oud bent. In eerste instantie ergerde ik me eraan dat ik niet mocht rijden in dit ‘land’. Toen ik hoorde/las dat hier het hoogste sterftecijfer/100000 inwoners zijn door verkeersongelukken, waarbij de meeste ongevallen plaatsvinden onder jongeren tussen 22-30, vond ik het minder erg. De rijstijl van de gemiddelde Indiër (= grootste deel van de populatie hier), de expats die onbekend zijn met de rijstijl en de chaotische infrastructuur in combinatie met het bovengemiddelde zelfvertrouwen van de UAE’ers botst hier letterlijk en figuurlijk. (http://www.surayafoundation.com/statistics.html, http://www.thenational.ae/uae/young-drivers-responsible-for-most-car-accident-deaths-since-january)]
Op Waterfront worden stenen (quarry run en armour) geladen die vervolgens per metaforische megagrote badkuip, of in civiele termen, ‘bak’, vervoerd worden naar Deira. Gedurende de dagen dat ik er was, moest ik supervisen dat het allemaal soepel verliep. Het werk is niet zozeer complex, de communicatie is des te meer uitdagend. Vrijwel alle voormannen/labours komen uit India, of meer specifiek Kerala. Terwijl ze typisch met hun hoofd lijken te knikken om aan te geven dat ze iets begrijpen, doen ze dat in de helft van de gevallen eigenlijk niet. Dat ging eerst een paar keer fout, maar het heeft me wel geleerd hoe ik het wel moet doen: in kindertaal uitleggen wat er moet gebeuren en ervoor zorgen dat ze herhalen wat je van ze wilt. Ik heb ook wat cultuur meegepakt. Over ‘arranged marriage’ kan ik vanaf nu het één en ander uitleggen, en ook kan ik weer wat beter met mijn handen rijst eten. In de afgelopen weken heb ik onder andere gegeten de volgende échte Indiase gerechten gegeten:
- King fish sambal, curry & big/fat rice (ja, with hands), Motto rice (=Kerala rice)
- Rice, fish curry (Benney: spicey one!)
- Beef curry (Benney: spicey one!), Kufus
- Coarse rice flour (Bukma)
’s Ochtends begint mijn dag daar met een lekkere workout. Over de kunstmatige woestijn mocht ik met een verroeste fiets mij in 15 min verplaatsen van de ‘accommodatie’ (=container) naar het kantoor. Na in drie dagen 10GB aan Netflix, en 10 liter zweet per dag er doorheen gebrand te hebben, kwam Benney weer terug. Zie de foto’s voor een impressie van het door één man bewoonde eiland.
In de afgelopen weken ben ik begonnen aan de uitvoertaak hier; het laten wegen van stenen om de gradatie te testen. Die moet voldoen aan eisen die ooit zijn vastgesteld in het contract. Logisch ook, je moet immers weten of de stenen die je dumpt ook de stenen zijn waarop je ontwerp is gedimensioneerd. Ook dit gebeurt op Waterfront. Omdat ik er vaak ‘maar’ een halve dag (=6 uur), is er voor mij een driver geregeld die mij er naartoe brengt. De powernapjes in de auto helpen me aan wat energie en geven me bovendien even tijd om deze blog te schrijven! Op locatie heb ik gevraagd of Benney een representatieve set van stenen die worden geladen op de zogenaamde ‘bak’ apart te houden zodat ik ze kan testen. Het werk zelf is wederom niet moeilijk, ditmaal is het resultaat des te spannender. Als uit de testen zou blijken dat de stenen niet voldoen aan de gestelde eisen, zijn de stenen op een bak dus niet goed, wat grote gevolgen zou kunnen hebben (ik blijf verder neutraal met wat er uit de testen komt, dat is natuurlijk supergeheim).
De tweede opdracht die ik hier uitvoer is het schrijven van een Beach Management Plan. De klant wil graag weten hoe en wanneer op welke manier om te gaan met observaties/metingen/aanvullen van stranden. Een strand is een dynamisch ding, en als je zand gaat opspuiten in zee, blijft dat van nature niet altijd even goed liggen. Om die reden moet het strand ééns in de zoveel tijd worden aangevuld met nieuw zand, of opnieuw worden geprofileerd. Ik heb langzamerhand een beeld van hoe het rapport eruit moet komen gaan zien. Vooral ben ik op het moment bezig het scannen/inlezen in de monsterlijke 1000 pagina’s tellende leidraad die bedoeld is voor dergelijke rapporten, wat ik helemaal niet zo erg vind na dagenlang in de woestijn te hebben gestaan. De afwisseling is mooi. Vandaag staat ook een afspraak met een coastal engineer van de klant in de planning, daar kijk ik erg naar uit!
Afgelopen week ben ik op de TSHD HAM 312 geweest. Dat is een relatief klein baggerschip (capaciteit van zo’n 3000m^3) dat zand opspuit via rainbowing, of door het dumpen van zijn zand via een opening aan de onderkant van het schip. Dat laatste mocht ik ditmaal meemaken. Het is een schouwspel om te zien hoe het zand zich langzaam in delen verdwijnt naar de zeebodem. Zodra meer dan de helft van het zand verdwenen is, helpen grote jetty’s (waterspuiten) het zand verder op weg. Nadat het schip leeg is, gaat het op toewijzen van de verantwoordelijken van de zandafdeling terug naar het volgende gebied waar het zand mag opzuigen (via een soort van hele grote stofzuiger). Continu houdt een medewerker in de gaten of de onderdruk in de pijp niet te laag is (dan verdampt het water en krijg je cavitatie. Voor meer info, google is je beste vriend), of de dichtheid van het mengsel goed is (vaak tussen de 1300-1600kg/m3, het mengsel is dus lichter dan als het op de zeebodem ligt, dan is de dichtheid zo’n 2000kg/m3) en de snelheid waarmee het wordt opgezogen hoog genoeg is. Dit zijn de belangrijkste factoren die de productiesnelheid (volume/tijd), bepalen. Ik heb hier ook een vak in gedaan, dus het was zeer interessant om de theoretische optima en beperkingen te vergelijken met de praktijk.
Afgelopen donderdag heb ik zowaar nog een paar drankjes gedaan. Mijn vaste taxichauffeur Rashiid uit Afghanistan bracht me eerst naar het Belgian beer café, waar ik met collega’s lekker op zijn Nederlands speciaalbiertjes heb gedronken. 17 euro betaalde ik voor de Pauwel Kwak. Dat is ook wel een beetje de prijs die je voor bier betaald in een café/club. Is eens wat anders dan 50 cent bij de studentenvereniging tijdens de introductieweken. We vervolgden onze weg naar Boudoir, een club in Indische stijl. Helaas had onze collega Wout even niet gedacht aan de dress code voor dit soort toko’s, hij droeg een korte broek met slippers. Met hem kwamen we dus nergens binnen. Onzelfzuchtig offerde hij zich op voor het grotere goed, maar ook dat mocht in eerste instantie niet baten. Er zou een Bollywood superster langskomen en het was er erg druk. ‘Reservations’ werd er gevraagd. Later werd duidelijk dat er ook balans moet zijn in het gezelschap. Een groep van zeven mannen wordt dus nergens toegelaten.
De neef van een collega (Jacob) met wie ik dagelijks ’s avonds eet, ga zwemmen of sporten, was hier en daarom wilden ze graag nog één drankje doen. Ik belde Rashiid weer op om ons te brengen naar een plek waar dat kon. We kwamen uit bij ‘Crystal by people’. Lonely Planet beschrijft het als ‘a place to see and be seen’. Een bekende DJ stond bovenaan, er waren overal schermen, wij mannen mochten alleen in bepaalde delen van de club staan, het midden was bestemd voor mensen die er denk ik heel veel geld tegenaan gooide. Iedereen had zijn opperste best gedaan om er goed uit te zien. Alleen maar expats. Mensen uit Rusland, Italië, Engeland, Ierland etc. Toen we binnenkwamen werd er net een tafel met champagne gereserveerd. Meer dan 2 Heineken zat er niet in vanwege de prijs, maar daar ging het hier ook eigenlijk niet om. Er hangt een hele kunstmatige sfeer die ik niet zo goed kan beschrijven. Heel apart, zeker lachen.
De dagen vliegen hier voorbij. Mijn vijfde week zit erop, en als mijn rekenknobbel (Excel) even zijn werk doet, kom ik tot de conclusie dat ik hier alweer 360 uur gewerkt heb. De eerste 13 EC (voor de leken; dat zijn studiepunten. Per jaar haalt een student 60 studiepunten) zitten er dus op!
Alweer drie weken geleden ben ik vier dagen (3 nachten) naar een ander eiland gegaan genaamd Waterfront, net ten zuiden van Jabal Ali. Ik moest tijdelijk Benney vervangen die vanwege omstandigheden even naar India moest. De rit ernaar toe is 1.5 uur. Het is een gigantisch terrein dat bewaakt wordt, waar ik niet in mag met een taxichauffeur, omdat iedere auto eerst goedgekeurd moet worden via de autoriteiten. Dit in combinatie met het feit dat ik niet zelf mag rijden in dit land, maakte dat ik er heb moeten overnachten. Even moesten dus de faciliteiten van het Galleria plaatsmaken voor een container die voorzien was van elektriciteit met behulp van een generator. Douchen en drinkwater was beschikbaar via de aanwezigheid van een watertank.
Intermezzo 2; [Wil je in een leaseauto rijden, dan is het hier de regel is dat je ten minste 25 jaar oud bent. In eerste instantie ergerde ik me eraan dat ik niet mocht rijden in dit ‘land’. Toen ik hoorde/las dat hier het hoogste sterftecijfer/100000 inwoners zijn door verkeersongelukken, waarbij de meeste ongevallen plaatsvinden onder jongeren tussen 22-30, vond ik het minder erg. De rijstijl van de gemiddelde Indiër (= grootste deel van de populatie hier), de expats die onbekend zijn met de rijstijl en de chaotische infrastructuur in combinatie met het bovengemiddelde zelfvertrouwen van de UAE’ers botst hier letterlijk en figuurlijk. (http://www.surayafoundation.com/statistics.html, http://www.thenational.ae/uae/young-drivers-responsible-for-most-car-accident-deaths-since-january)]
Op Waterfront worden stenen (quarry run en armour) geladen die vervolgens per metaforische megagrote badkuip, of in civiele termen, ‘bak’, vervoerd worden naar Deira. Gedurende de dagen dat ik er was, moest ik supervisen dat het allemaal soepel verliep. Het werk is niet zozeer complex, de communicatie is des te meer uitdagend. Vrijwel alle voormannen/labours komen uit India, of meer specifiek Kerala. Terwijl ze typisch met hun hoofd lijken te knikken om aan te geven dat ze iets begrijpen, doen ze dat in de helft van de gevallen eigenlijk niet. Dat ging eerst een paar keer fout, maar het heeft me wel geleerd hoe ik het wel moet doen: in kindertaal uitleggen wat er moet gebeuren en ervoor zorgen dat ze herhalen wat je van ze wilt. Ik heb ook wat cultuur meegepakt. Over ‘arranged marriage’ kan ik vanaf nu het één en ander uitleggen, en ook kan ik weer wat beter met mijn handen rijst eten. In de afgelopen weken heb ik onder andere gegeten de volgende échte Indiase gerechten gegeten:
- King fish sambal, curry & big/fat rice (ja, with hands), Motto rice (=Kerala rice)
- Rice, fish curry (Benney: spicey one!)
- Beef curry (Benney: spicey one!), Kufus
- Coarse rice flour (Bukma)
’s Ochtends begint mijn dag daar met een lekkere workout. Over de kunstmatige woestijn mocht ik met een verroeste fiets mij in 15 min verplaatsen van de ‘accommodatie’ (=container) naar het kantoor. Na in drie dagen 10GB aan Netflix, en 10 liter zweet per dag er doorheen gebrand te hebben, kwam Benney weer terug. Zie de foto’s voor een impressie van het door één man bewoonde eiland.
In de afgelopen weken ben ik begonnen aan de uitvoertaak hier; het laten wegen van stenen om de gradatie te testen. Die moet voldoen aan eisen die ooit zijn vastgesteld in het contract. Logisch ook, je moet immers weten of de stenen die je dumpt ook de stenen zijn waarop je ontwerp is gedimensioneerd. Ook dit gebeurt op Waterfront. Omdat ik er vaak ‘maar’ een halve dag (=6 uur), is er voor mij een driver geregeld die mij er naartoe brengt. De powernapjes in de auto helpen me aan wat energie en geven me bovendien even tijd om deze blog te schrijven! Op locatie heb ik gevraagd of Benney een representatieve set van stenen die worden geladen op de zogenaamde ‘bak’ apart te houden zodat ik ze kan testen. Het werk zelf is wederom niet moeilijk, ditmaal is het resultaat des te spannender. Als uit de testen zou blijken dat de stenen niet voldoen aan de gestelde eisen, zijn de stenen op een bak dus niet goed, wat grote gevolgen zou kunnen hebben (ik blijf verder neutraal met wat er uit de testen komt, dat is natuurlijk supergeheim).
De tweede opdracht die ik hier uitvoer is het schrijven van een Beach Management Plan. De klant wil graag weten hoe en wanneer op welke manier om te gaan met observaties/metingen/aanvullen van stranden. Een strand is een dynamisch ding, en als je zand gaat opspuiten in zee, blijft dat van nature niet altijd even goed liggen. Om die reden moet het strand ééns in de zoveel tijd worden aangevuld met nieuw zand, of opnieuw worden geprofileerd. Ik heb langzamerhand een beeld van hoe het rapport eruit moet komen gaan zien. Vooral ben ik op het moment bezig het scannen/inlezen in de monsterlijke 1000 pagina’s tellende leidraad die bedoeld is voor dergelijke rapporten, wat ik helemaal niet zo erg vind na dagenlang in de woestijn te hebben gestaan. De afwisseling is mooi. Vandaag staat ook een afspraak met een coastal engineer van de klant in de planning, daar kijk ik erg naar uit!
Afgelopen week ben ik op de TSHD HAM 312 geweest. Dat is een relatief klein baggerschip (capaciteit van zo’n 3000m^3) dat zand opspuit via rainbowing, of door het dumpen van zijn zand via een opening aan de onderkant van het schip. Dat laatste mocht ik ditmaal meemaken. Het is een schouwspel om te zien hoe het zand zich langzaam in delen verdwijnt naar de zeebodem. Zodra meer dan de helft van het zand verdwenen is, helpen grote jetty’s (waterspuiten) het zand verder op weg. Nadat het schip leeg is, gaat het op toewijzen van de verantwoordelijken van de zandafdeling terug naar het volgende gebied waar het zand mag opzuigen (via een soort van hele grote stofzuiger). Continu houdt een medewerker in de gaten of de onderdruk in de pijp niet te laag is (dan verdampt het water en krijg je cavitatie. Voor meer info, google is je beste vriend), of de dichtheid van het mengsel goed is (vaak tussen de 1300-1600kg/m3, het mengsel is dus lichter dan als het op de zeebodem ligt, dan is de dichtheid zo’n 2000kg/m3) en de snelheid waarmee het wordt opgezogen hoog genoeg is. Dit zijn de belangrijkste factoren die de productiesnelheid (volume/tijd), bepalen. Ik heb hier ook een vak in gedaan, dus het was zeer interessant om de theoretische optima en beperkingen te vergelijken met de praktijk.
Afgelopen donderdag heb ik zowaar nog een paar drankjes gedaan. Mijn vaste taxichauffeur Rashiid uit Afghanistan bracht me eerst naar het Belgian beer café, waar ik met collega’s lekker op zijn Nederlands speciaalbiertjes heb gedronken. 17 euro betaalde ik voor de Pauwel Kwak. Dat is ook wel een beetje de prijs die je voor bier betaald in een café/club. Is eens wat anders dan 50 cent bij de studentenvereniging tijdens de introductieweken. We vervolgden onze weg naar Boudoir, een club in Indische stijl. Helaas had onze collega Wout even niet gedacht aan de dress code voor dit soort toko’s, hij droeg een korte broek met slippers. Met hem kwamen we dus nergens binnen. Onzelfzuchtig offerde hij zich op voor het grotere goed, maar ook dat mocht in eerste instantie niet baten. Er zou een Bollywood superster langskomen en het was er erg druk. ‘Reservations’ werd er gevraagd. Later werd duidelijk dat er ook balans moet zijn in het gezelschap. Een groep van zeven mannen wordt dus nergens toegelaten.
De neef van een collega (Jacob) met wie ik dagelijks ’s avonds eet, ga zwemmen of sporten, was hier en daarom wilden ze graag nog één drankje doen. Ik belde Rashiid weer op om ons te brengen naar een plek waar dat kon. We kwamen uit bij ‘Crystal by people’. Lonely Planet beschrijft het als ‘a place to see and be seen’. Een bekende DJ stond bovenaan, er waren overal schermen, wij mannen mochten alleen in bepaalde delen van de club staan, het midden was bestemd voor mensen die er denk ik heel veel geld tegenaan gooide. Iedereen had zijn opperste best gedaan om er goed uit te zien. Alleen maar expats. Mensen uit Rusland, Italië, Engeland, Ierland etc. Toen we binnenkwamen werd er net een tafel met champagne gereserveerd. Meer dan 2 Heineken zat er niet in vanwege de prijs, maar daar ging het hier ook eigenlijk niet om. Er hangt een hele kunstmatige sfeer die ik niet zo goed kan beschrijven. Heel apart, zeker lachen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
